آیا مطلب بیان شده در دادنامه به درستی عنوان شده یا خیر؟

مطابق ماده‌ی ۳۵۲ق.م:

«بیع فضولی نافذ نیست مگر بعد از اجازه‌ی مالک به‌طوری‌که در معاملات فضولی مذکور است.»

اجازه‌ی مالک در بیع فضولی به قول یا فعلی حاصل می شود که نشان‌دهنده‌ی قبول معامله از سوی او باشد. (ماده‌ی ۲۴۸ق.م) مثلا مالک بگوید عقد را امضا کردم یا تایید می‌کنم یا در خانه‌ای که فضول برای او خریده است سکونت نماید. سکوت مالک نیز حتی اگر در مجلس عقد حاضر باشد، اجازه محسوب نمی شود؛ (ماده‌ی۲۴۹ق.م) زیرا سکوت مالک ممکن است ناشی از ترس یا احترام باشد نه رضایت او به فروش مالش.
البته باید دانست که ماده‌ی۲۴۹ق.م حکم سکوت محض را بیان می‌کند اما هرگاه سکوت همراه با قرینه یا اوضاع و احوالی باشد که بر اراده‌ی مالک مبنی بر رضای او بر بیع دلالت کند، ممکن است اجازه‌ی ضمنی یا فعلی محسوب شود.

حال سوال من از شما: آیا واقعا جمله زیر صحیح است؟
آن شخص در شعبه دیگری مطالبه مبایعه نامه ای را که قبول نداشته نموده است، به همین دلیل یعنی بیع فضولی را قبول نموده است.

اگر صحیح است شما باید به این استناد از خود دفاع کنید که مطالبه مبایعنامه توسط بنده دلیل بر رضایت بنده بر عقد نبوده و تنها به منظور آگاهی از مفاد آن و تحقیق بیشتر آن را مطالبه کرده ام