به روز بمانید!
آیا مایل هستید اعلانات مربوط به گفتگوهای آنلاین خود را روی دستگاه خود دریافت کنید؟
لطفاً اتصال اینترنت خود را بررسی کنید.
جستجوی بهترین وکلای پایه یک دادگستری سراسر کشور، انتخاب بهترین وکیل آنلاین (گفتگوی صوتی + چت آنلاین) و وکیل تلفنی (گفتگوی تلفنی) جهت دریافت راهکار سریع حقوقی + امکان ارسال فایل.
۳,۶۵۳ وکیل
آنلاین
آنلاین
آنلاین
آنلاین
آنلاین
آنلاین
آنلاین
آنلاین
آنلاین
آنلاین
سرپرستی و نگهداری از فرزندان در قانون ایران شرایط خاص خود را دارد. طلاق والدین باعث می‌شود تا قانون نحوه سرپرستی از طفل را مشخص کند و یا این که زن و شوهر قبل از طلاق در این زمینه توافق نموده باشند. حضانت موضوعی بسیار مهم که به دوران جدایی والدین اختصاص دارد که قانون مدنی مقررات مربوط به آن را عنوان کرده است.
تا زمانی که والدین باهم زندگی می‌کنند، نمی‌توان بحث حضانت را مورد بررسی قرار داد. اما با طلاق زوجین، به دلیل آن که فرزندان دیگر نمی‌توانند مشترکا زندگی کنند، بای تکلیف سرپرستی از آن‌ها مشخص گردد.
پدر و مادر طفل طبق قانون برای حضانت در اولویت هستند و در صورت فوت آن‌ها نیز جد پدری و مادری حق حضانت خواهند داشت.
حضانت به عنوان حق والدین در قانون عنوان شده است و بعد از جدایی، پدر یا مادر این حق را دارند که فرزند یا فرزندان خود را تحت حضانتشان قرار دهند. علاوه بر حق، حضانت نیز تکلیف ابوین کودک است و نمی‌توانند از انجام این تکلیف خودداری کنند. مگر آن که به دلیل انحطاط اخلاقی، عدم صلاحیت آن‌ها برای دادگاه محرز گردد.
با قاطعیت می‌توان گفت که طلاق، عامل اصلی جدا شدن فرزندان از والدین خود می‌شود که به لحاظ قانونی فرزند نمی‌توان مانند سابق به صورت همزمان با پدر و مادر خود زندگی کند.
در واقع طفل باید با مادر یا پدر خود زندگی کرده که این موضوع به صورت توافق طرفین یا حکم دادگاه انجام می‌شود. دادگاه حکم حضانت از فرزندان را طبق مقررات قانون مدنی صادر می‌کند و زمانی این اتفاق می‌افتد که زوجین در مورد حضانت، اختلاف داشته باشند.
پسر و دختر تا سنین مشخصی، تحت سرپرستی مادر و پدر هستند و بعد از آن، دیگر اطلاق اصطلاح حضانت موضوعیت ندارد. با فرا رسیدن سن بلوغ، فرزندان از تحت مقررات مربوط به حضانت خارج شده و شخصا تصمیم خواهند گرفت که با کدام یک از والدین زندگی کنند.
با توجه به این که حضانت حق قانونی والدین است، عملا امکان اسقاط چنین حقی وجود ندارد، مگر آن که ذی نفعان، طبق قانون واجد صلاحیت برای نگهداری از اطفال شناخته نشوند که در این صورت حق حضانت به طرف دیگر داده می‌شود.
مواردی مانند اعتیاد والدین، ضرب و شتم کودک توسط طرف دارنده حق حضانت، ارتکاب جرائم مختلف و مواردی از این قبیل، به عنوان موارد سلب حضانت از فرزند شناخته شده و قانون حق حضانت را از فرد متخلف سلب می‌نماید.
در صورتی که قصد دارید به روش قانونی، حضانت فرزند را بگیرید، بهتر است در این زمینه با وکیل متخصص در امور حضانت مشورت بگیرید و در صورت لزوم، قرارداد وکالت با وی امضاء کنید. با توجه به تجربه بالای وکیل حضانت، می‌تواند در این امور به موکلین برای آن که به حق خود برسند، کمک فراوانی نماید.
حضانت فرزند به عنوان یکی از دعاوی شناخته شده امور خانواده محسوب می‌شود. با بررسی دعاوی مطرح شده در دادگستری می‌توان به وضوح به پرونده های مرتبط با حضانت پی برد. پدر یا مادری که قصد دارد به روش قانونی، حضانت فرزند خود را بگیرد، می‌تواند با طرح دعوا در دادگاه، به خواسته خود برسد.
برای طرح این دعاوی، موکلین عموما به وکیل مراجعه کرده و از او تقاضا می‌کنند که وکالت پرونده وی را بر عهده بگیرد. وکیل حضانت فرزند بر اساس تجربه بالا در حل و فصل این دعاوی، می‌توانند راهنما و پشتیبان خوبی برای موکلین باشند.
اصولا وکلایی که در یک حوزه خاص وکالت، فعالیت می‌کنند، به همان عنوان شهرت پیدا خواهند کرد و در حوزه حضانت فرزندان نیز رویه به همین صورت است. بنابراین وکیلی که به شکل تخصصی در امور حضانت به امر وکالت می‌پردازد، تحت عنوان وکیل حضانت شناخته می‌شود.
وکیل حضانت فرزند، دانش حقوقی بالایی در این زمینه داشته و همچنین به مقررات حضانت، تسلط قابل قبولی دارد. بنابراین موکلین برای طرح این دعاوی، بهتر است به وکلایی مراجعه کنند که دارای تخصص و مهارت کافی در امور حضانت باشند تا بتوانند به بهترین شکل ممکن به پرونده حضانت فرزند رسیدگی کنند.
به طور معمول، پرونده‌های حضانت، به دلیل آن که در ارتباط با امور خانواده است، مستلزم برخورداری وکیل پرونده از قوانین حوزه خانواده نیز می‌باشد. در هر صورت وکیل حضانت فرزند، تجربه بالا به همراه تسلط کافی در امور حضانت را برخوردار بوده و بر اساس توانایی که دارد، می‌تواند به نحوی عمل کند که دادگاه در نهایت رای را به نفع وی صادر کند.
حضانت در لغت به معنای سرپرستی، نگهداری و مواظبت است و در اصطلاح حقوقی، به شرایطی گفته می‌شود که فرد واجد صلاحیت طبق قانون، باید از فرزندان نگهداری کند. در واقع به دلایل مختلف مانند جدایی یا فوت والدین، حضانت از فرزندان مورد بحث قرار گرفته و در این صورت، افرادی که صلاحیت قانونی دارند، طفل را مورد حضانت خود قرار می‌دهند.
به دلیل شباهت معنایی حضانت با ولایت و قیمومت، این اصطلاحات عموما یکسان تلقی می‌شود، اما باید به این موضوع اشاره کرد که ولایت فرزندان که شامل ولایت قهری همان پدر و جد پدر هستند، طبق قانون قیومت فرزندان محجور را بر عهده دارند. در واقع بحث قیمومت، در ارتباط با اداره امور اشخاص محجور است و نباید اینگونه مباحث را با حضانت یکسان تلقی کرد.
در هر صورت، در این بخش قصد داریم به بررسی ابعاد حقوقی حضانت که در قانون مدنی به آن اشاره شده است، بپردازیم. با بررسی این موضوع، بسیاری از ابهامات ایجاد شده در مورد حضانت، برطرف می‌شود و متوجه خواهید شد که حضانت از فرزندان به دو موضوع حق و تکلیف والدین اشاره دارد.
ماده 1168 قانون مدنی، ناظر به این موضوع است که حضانت، شامل حق و تکلیفی برای والدین است. در واقع، همانطور که حضانت، حقی برای پدر و مادر محسوب می‌شود، تکلیف قانونی و شرعی نیز برای آن‌ها به شمار می‌رود. از جنبه حق بودن حضانت، احد نمی‌تواند حق حضانت و سرپرستی از فرزندان را از ذی نفعان سلب نماید. مگر آن که فاقد صلاحیت بودن طرفین در این زمینه به اثبات برسد.
از جنبه تکلیفی بودن حضانت، باید به این مسئله توجه نمود که پدر و مادر برای نگهداری از فرزندان وظیفه قانونی و شرعی دارند و نمی‌توانند از انجام چنین وظیفه ای خودداری کنند. در واقع قانونگذار، حضانت را هم به عنوان حق و هم به عنوان تکلیف طرفین به شمار آورده است.
تکلیف بودن حضانت برای والدین، به این معناست که اگر طبق حکم قانون، حضانت به آن‌ها داده نشود، نمی‌توانند از اجرای این حکم امتناع کنند و به نوعی فرزند را تحت سرپرستی خود قرار ندهند. در واقع اگر مانع قانونی برای حضانت وجود نداشته و والدین از نگهداری طفل خودداری کنند، دادگاه طرف دارنده حق حضانت را ملزم به نگهداری از فرزند می‌کند.
همچنین سلب حق حضانت در صورتی اتفاق می‌افتد که پدر یا مادر، مشکل اخلاقی داشته و یا بنا به دلایل دیگر، واجد صلاحیت قانونی برای نگهداری از اطفال نباشند. در این صورت، قانون نگهداری طفل را تحت هیچ شرایطی به فردی که عدم صلاحیت اخلاقی او ثابت شده است، نخواهد داد.
البته که هیچ پدر و مادری از انجام تکلیف حضانت از فرزند خودداری نمی‌کند و این موضوع را به عنوان حق قانونی خود تلقی خواهند کرد و به بهترین شکل ممکن از فرزندان خود نگهداری می‌کنند.
مقررات مربوط به حضانت و سرپرستی از کودکان، طی سالیان اخیر تغییراتی داشته است که البته تغییر در این زمینه جزئی بوده است و شاهد تغییر اساسی نبوده‌ایم. حضانت جزو آن دسته از موضوعاتی است که همواره انتقاداتی نسبت به آن وارد می‌شود و منتقدین براین باورند که باید تغییرات اساسی در این حوزه انجام شود.
در واقع افراد معتقد قانون حضانت در ایران، می‌گویند که مادر باید نسبت به پدر در بحث حضانت در اولویت باشد و همچنین مدت زمان بیشتری را باید برای نگهداری از فرزندان به مادر بعد از جدایی والدین داده شود. استدلال افراد این است که مادرها اصولا زحمات بیشتری برای بزرگ کردن فرزندان می‌کشند و به نوعی از زمان کودکی و تا زمانی که فرزند به سن بلوغ و رشد برسد، بیشتر این زحمات بر عهده مادران قرار دارد.
علاوه بر این که مسئولیت تربیت فرزندان عمدتا با مادر است، باید قانون حق حضانت را به کل در اختیار مادر قرار دهد. البته با اصلاحاتی که در قانون جدید حضانت اعمال شد، به اینگونه مسائل توجه بیشتری شد و در حال حاضر شاهد آن هستیم که مدت زمان حق حضانت فرزند با مادر بیشتر شده است اما باز هم این قانون نیازمند بررسی بیشتر است.
ماده 1169 قانون مدنی، بیان می‌دارد که برای حضانت و نگهداری طفلی که پدر و مادر او جدا از یکدیگر زندگی می‌کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است. همچنین در تبصره این ماده عنوان شده است که بعد از هفت سالگی در صورت حدوث اختلاف، حضانت طفل با رعایت مصلحت کودک به تشخیص دادگاه می‌باشد.
جدایی والدین به هر دلیلی که علت اصلی آن طلاق است، عامل مهمی در مطرح شدن بحث حضانت فرزندان است. در واقع پدر و مادری که از هم جدا زندگی نمی‌کنند، طبیعتا امکان مطرح کردن بحث حضانت منتفی است و دلیلی ندارد که طبق قانون، شرایط مربوط به سرپرستی از کودک را مورد بررسی قرار داد.
در هر صورت، بعد از طلاق و به طور کلی جدایی ابوین، حضانت فرزندان تا 7 سالگی بر عهده مادر قرار داده شده است. بنابراین بعد از جدایی، فرزندان اگر هنوز به سن هفت سالگی نرسیده باشند، قانون حضانت از آن‌ها را به مادر خواهد داد و پدر حقی در این زمینه ندارد.
تا زمانی که حق حضانت برای مادر می‌باشد، پدر امکان نگهداری از طفل را ندارد. البته مقررات مربوط به ملاقات با فرزند در این شرایط جاری شده و پدر می‌تواند در مواقعی که حضانت فرزند به مادر داده شده است، با فرزندان خود ملاقات کند. همچنین این موضوع در شرایطی که پدر حق حضانت خواهد داشت نیز برای مادر مطرح می‌شود. بحث حضانت و ملاقات فرزند، موضوعی است که ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند که در بخش‌های بعدی به آن می‌پردازیم.
قانونگذار عنوان کرده است که بعد از اتمام هفت سالگی فرزندان، حضانت به پدر داده خواهد شد اما صراحتا در مورد این موضوع که پدر تا چه سنی می‌تواند از طفل مراقبت کند، ذکر نشده است. با اتمام مدت حق حضانت با مادر، سرپرستی از طفل طبق قانون بر عهده پدر قرار داده خواهد شد و مادر نیز امکان نگهداری از فرزند را نداشته و صرفا می‌تواند با آن‌ها در شرایطی خاص، دیدار کند.
مادرانی که به دنبال گرفتن حق حضانت فرزند خود هستند و برای این امر صلاحیت قانونی دارند، حتی الامکان توصیه می‌شود که برای طرح این دعاوی با وکیل متخصص امور حضانت قرارداد وکالت امضا کنند. با داشتن وکیل، احتمال پیروزی متقاضیان در دعاوی حضانت به میزان قابل توجهی افزایش پیدا می‌کند.
قانون شرایط مشخصی را برای دادن حق حضانت فرزند به مادران عنوان کرده است. همانطور که در بخش قبل ذکر شد، تا 7 سالگی فرزندان، مادر از حق حضانت برخوردار است. این موضوع هم برای فرزندان پسر و هم دختر صدق می‌کند.
به بیان دیگر، پسر و دختر تا زمانی که به سن هفت سالگی نرسیده باشند، حق حضانت آن‌ها با مادر خواهد بود. در واقع مادر در این شرایط، قانونا می‌تواند از طفل نگهداری کند و کسی نیز نمی‌تواند ممانعتی را برای مادر جهت سرپرستی فرزندان به وجود آورد.
قانونگذار اهداف مختلفی را برای آن که تا هفت سالگی، فرزندان را تحت حضانت مادر قرار داده است، دنبال می‌کند. کودکان در سنین خاصی به حمایت عاطفی نیاز دارند که طبیعتا مادر می‌تواند اینگونه نیازهای فرزندان را تامین کند. در واقع کودکان تا سن هفت سالگی احتیاج به این دارند که فردی به عنوان مادر بتواند نیازهای عاطفی و روحی آن‌ها را تامین کند و از این حیث، قانون در این سنین، حق حضانت را به مادر داده است.
تا زمانی که مادر از حق حضانت برخوردار است، پدر نمی‌تواند ادعای حق حضانت از فرزندان را داشته باشد. مگر آن که دلایلی را عنوان کند که به صراحت مشخص شود که مادر به دلایل مختلف، صلاحیت نگهداری از فرزندان را نداشته و در این صورت حق سرپرستی طفل به پدر می‌رسد.
تصور کنید که زوجین صاحب دو فرزند پسر و دختر با سه سال سن از هم جدا می‌شوند که اگر در این زمینه به توافق رسیده باشند، حضانت فرزندان بر اساس توافقی که انجام شده، صورت خواهد گرفت و سرپرستی فرزندان به یکی از طرفین داده می‌شود. اما در صورت عدم توافق، دادگاه حکم به حق حضانت هر دو فرزند به مادر خواهد داد.
لازم به ذکر است که این مباحث در صورتی مطرح می‌شوند که والدین امکان توافق در مورد حضانت فرزندان را نداشته باشند. در واقع دادگاه در صورت اختلاف زوجین در مورد تعیین تکلیف حضانت فرزندان ورود پیدا خواهد کرد و طبق آنچه که در قانون برای شرایط نگهداری و حضانت فرزندان عنوان شده است، حکم به حضانت طفل خواهد داد.
زمانی که هفت سالگی فرزندان به اتمام می‌رسد، مادر دیگر امکان نگهداری از فرزند را نخواهد داشت و در این صورت باید حضانت به پدر داده شود. حال اگر مادر قصد دادن بچه‌ها را به پدر نداشته باشد، باید علیه او طرح دعوا صورت گیرد تا از طریق قانونی بتوان حضانت را از مادر گرفت. بنابراین در این زمینه، پدر می‌تواند با کمک وکیل، از راه قانونی و درست، حضانت طفل که حق قانونی او می‌باشد را اخذ کند.
با توجه به این که مادر تا هفت سالگی فرزندان، از حق حضانت برخوردار است، بعد از سن هفت سالگی تا سن بلوغ طبق قانون پدر عهده دار نگهداری و مواظبت از فرزندان می‌باشد. حضانت پسر از 7 تا 15 سالگی به پدر داده شده و دختر نیز از 7 تا 9 سالگی تحت حضانت پدر خواهد بود.
قانون این اجازه را به پدر داده است که از هفت سالگی تا قبل از رسیدن فرزندان به سن بلوغ، حضانت آن‌ها را بر عهده بگیرد. حال ممکن است این سوال مطرح شود که با بالغ شدن فرزندان، شرایط مربوط به حضانت چه خواهد شد و در این صورت کدام یک از والدین در مورد حضانت اولویت قانونی دارند؟
با فرا رسیدن سن بلوغ، عملا امکان تعیین سرپرستی از فرزندان طبق حکم قانون وجود ندارد و در واقع قانونگذار تعیین انتخاب والدین برای ادامه زندگی را بر عهده آن‌ها قرار داده است. در صورتی که پدر و مادر هنوز در قید حیات باشند، طبیعتا فرزندان با یکی از والدین را انتخاب کنند. در صورت فوت یکی از والدین، حضانت به طرف دیگر داده می‌شود. بعد از سن بلوغ، فرزندان می‌توانند تصمیم بگیرند که با والد در قید حیات با جد پدر تمایل دارند که زندگی کنند.
همانطور که گفته شد، پسر و دختر تا اتمام هفت سالگی، تحت سرپرستی مادر هستند و بعد از آن هر کدام تا رسیدن به سن بلوغ، پدر حق حضانت آن‌ها را بر عهده می‌گیرد. قانونگذار مقررات مربوط به حضانت را با توجه به مصلحت کودک تعیین کرده است. در واقع در بحث نگهداری از فرزندان، اولویت اصلی با حفظ منافع کودک است و باید به نحوی عمل شود که حضانت برخلاف مصالح فرزند نباشد.
پدر و مادری که حق حضانت فرزندان به آن‌ها اعطا می‌شود، باید علاوه بر این که قانونا از صلاحیت حضانت برخوردار باشند، صلاحیت اخلاقی آن‌ها نیز به اثبات رسیده باشد. به بیان دیگر، کودک باید تحت حضانت فردی باشد که امنیت جانی او تامین شده باشد و به طور کلی بیم به خطر افتادن سلامت کودک نباشد.
در صورتی که ثابت شود، فرد دارنده حق حضانت، صلاحیت نگهداری از فرزند را ندارد، قانون این حق را از وی سلب نموده و حق حضانت را به طرف دیگر خواهد داد. در صورتی که موکل ادعای عدم صلاحیت فرد دارنده حضانت را دارد، می‌تواند در این زمینه با کمک وکیل، بتواند حق حضانت را از طرف مقابل بگیرد.
برای اقامه دعوا سلب حضانت فرزند، به موکلین توصیه می‌شود که حتما با وکیل متخصص امور حضانت در ارتباط باشند. وکیل امور حضانت از این توانایی برخوردار است که دلایلی را در متن دادخواست مطرح کند که دادگاه حکم به سلب حضانت فرزند را صادر کند.
وکیل حضانت، برای اقامه دعوا مزبور به دلایلی که در ماده 1173 قانون مدنی عنوان شده است، اشاره می‌کند. دلایل موجه سلب حضانت فرزند، عبارتند از:
موارد فوق برای پذیرش درخواست سلب حضانت فرزند، دلایلی قانونی و موجه محسوب شده که در صورت اثبات این دلایل توسط خواهان یا وکیل او، قاضی دادگاه حکم به سلب حق حضانت را صادر می‌کند و خواهان بر اساس راهنمایی‌های وکیل، به آنچه که مورد انتظار او است، خواهد رسید.
اعطای وکالت پرونده حضانت فرزند به وکیل متخصص در امور حضانت
شاید دعاوی حضانت به نظر موکلین اینطور به نظر برسد که برا اقامه آن‌ها نیازی به وکیل نیست و شخصا می‌توانند برای طرح دعوا در این زمینه اقدام کنند. اما لازم به ذکر است که بدون استفاده از وکیل در دعاوی حضانت، عملا نمی‌توان تضمینی را در مورد به نتیجه رسیدن پرونده داد.
در صورتی که تمایل دارید برای گرفتن حق حضانت فرزند خود وکیل داشته باشید، حتما به وکلا متخصص و مجرب در امور حضانت مراجعه کنید. وکیل جدای از این که پیشنهادات و راهکارهای مناسبی را در اختیار موکل قرار می‌دهد، شخصا تمامی فرآیند طرح دعوا را انجام می‌دهد.
در واقع اگر موکلین برای طرح شکایت حضانت، اقدام به اخذ وکیل نموده باشند، بدون آن که در مراحل قانونی دعوا حضور داشته باشند، وکیل به جای آن‌ها تمامی مراحل شکایت را انجام می‌دهد. وکیل متخصص امور حضانت، با استفاده از ترفندهای خاص وکالت، می‌تواند بهترین دفاعیات را در دادگاه از موکل خود انجام دهد.
مزیت اصلی داشتن وکیل در طرح دعاوی حضانت این است که وکیل علاوه بر انجام دادن مراحل قانونی دعوا، هرگونه اقدامی را برای دفاع از حق موکل انجام می‌دهد تا موکل به حق و حقوق خود که استحقاق آن را دارد، برسد.
امروزه شرایطی فراهم شده است که برای انعقاد قرارداد وکالت با وکیل دیگر نیازی به مراجعه حضوری نیست و می‌توان این کار را به صورت الکترونیک نیز انجام داد. این موضوع در مورد تمامی دعاوی از جمله حضانت فرزندان نیز صدق می‌کند و کافیست که موکل، امضای دیجیتال را خود را در اختیار وکیل قرار دهد.
در واقع وکیل برای آن که وکیل بگیرد، لزومی برای مراجعه حضوری به دفتر کار وکیل را نخواهد داشت و صرفا با ارائه امضاء خود آن هم به صورت دیجیتال، می‌تواند انعقاد قرارداد وکالت را به بهترین شکل ممکن انجام دهد.
امضاء قراردادهای وکالت با وکلا دادگستری، امری است که به تازگی رواج پیدا کرده است و در گذشته، موکلین برای آن که با وکیل خود، قرارداد وکالت منعقد کنند، باید حضورا این کار را انجام می‌دادند که عملا پروسه گرفتن وکیل را برای موکلین دشوار می‌کرد.
برای آشنایی با نحوه امضا قرارداد وکالت با وکیل برای دعاوی حضانت، با مجموعه بنیاد وکلا در ارتباط باشید تا کارشناسان ما در این زمینه شما را بهتر راهنمایی کنند. انعقاد قرارداد وکالت به روش الکترونیک کاری بسیار ساده است و پیچیدگی خاصی ندارد که در هر صورت برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه از طریق راه های ارتباطی درج شده در سایت اقدام کنید.
این امکان وجود دارد که پدر یا مادر، به دلایلی حق حضانت از آن‌ها سلب شود یا طرف دیگر اجازه حضانت از طفل را به فردی که قانونا از حق حضانت برخوردار است را ندهد. منشا اصلی طرح دعاوی حضانت در دادگاه، عدم توافق زوجین در مورد نحوه سرپرستی از فرزندان بعد از جدایی است.
فرزندانی که در سن زیر هفت سالگی هستند، پدر طبق قانون حق ندارد که حضانت فرزندان را از مادر بگیرد، به جز در شرایطی که بحث موارد سلب حضانت مطرح شود. همچنین مادر نیز امکان گرفتن حق حضانت طفل در شرایطی که سن آن‌ها از هفت سالگی گذشته است را نیز ندارد.
تمامی این مسائل سبب لزوم بهره‌مندی از وکیل بیش از هر زمان دیگری نیز می‌شود. هیچ گونه اجباری برای آن که موکل در طرح دعاوی حضانت وکیل داشته باشد، وجود ندارد و این موضوع بستگی به اراده اصحاب دعوا دارد که وکیل داشته باشند یا بدون وکیل برای طرح دعوا اقدامات لازم را انجام دهند.
داشتن بهترین وکیل، آرزوی هر موکلی است که در این صورت برای بهره مندی از بهترین وکیل در طرح دعوا حضانت، بنیاد وکلا انتخاب مناسبی برایتان خواهد بود. بنیاد وکلا با داشتن سابقه طولانی مدت در ارائه انواع خدمات حقوقی، گزینه قابل قبولی برای موکلین در انتخاب وکیل خواهد بود.
خدمات بنیاد وکلا در مورد دعاوی حضانت، صرفا معرفی وکیل نیست، بلکه خدمات دیگری نیز این مجموعه در اختیار متقاضیان قرار می‌دهد که به شرح زیر است:
