نحوه شکایت فرزند (دختر یا پسر) از والدین

سلام من ۱۴ سالمه و حقیقتا پدر و مادرم در هر شرایطی طرف برادر بزرگترمو میگیرند در هر شرایطی و اون کلا دروغ میگه و اونا هیچوقت حرف منو باور نمیکنن نمیزارن با دوستام باشم و فقط سرم داد میزنند لطفا کمکم کنید کم کم دارم به سمت خودکشی میرم از نظر بهترین راهه برای مثال یه روز خواستم با دوستام بازی کنم با کامپیوتر بابام اومده بهم هرچی از دهنش میاد بیرون گفت و نزاشتن لطفا کمک

سلام مادر و پدر و برادرم منو مورد ضرب و شتم شدیدی قرار دادند سر یه موضوع الکی و من حال روحیم و جسمی‌ام خیلی بد هست چندین ضربه به سرم خورده ک خیلی درد میکنه

یه دختر سی ساله هستم که تو خانواده نسبتا سنتی بزرگ شدم. باهوش و تلاشگر بودم از اول و الگوی بچه های فامیل. برادری دارم از خودم ۵ سال بزرگتره اونم تو هوش مثل من بود. پدر و مادرم هردو دیپلمن و مشکلات روانی دارن اما هیچکس به خودش نمیگه روانی ولی بقیه به مرور با برخورد ورفت امد میفهمن که نرمال نیستن. از شانس، ما از دوتا بیمار متولد شدیم که تو ژنمون هست و با زندگی کنار دوتا بیمار تاثیرش بیشتر و بیشتر شده. بیماری برادرم از من خیلی بیشترو حادتره.من تا جایی که تونستم با ارتباط گیری با ادمها و اومدن تو جامعه و کمک گرفتن از بقیه تونستم یه بخشی رو کنترل کنم ولی اون نه تنها برای خودش کاری نکرده بلکه به ماهم سرایت میده و هرچی سعی داریم حالمونو با چیزای ساده و کوچک خوب نگه داریم ولی برادرم نمیذاره و اذیت میکنه. همه مون شدیم روان پریش و عصبی و ناامید بخصوص خودم.
از بچگی منو سر هر بهونه ای کتک میزد بااینکه اختلاف سنیمون کمه همیشه نقش اقا بالاسر داره حتی تا الان که سی سالم شده. نه مادر نه پدرم چیزی بهش نگفتن و نمیگن انگار ازین قضیه لذت میبرن یا افتخار میکنن یکی هست که به بقیه زور بگه.مامانم تعریف میکنه که داداش خودش که تک پسرم هست اینجوری بوده اما چون بچه کوچک خونه بوده واز باباش حساب میبرده نمیتونسته خواهراشو اذیت کنه برخلاف بابای من که ادم ضعیفیه و کسی رو حرفش حساب نمیکنه.حالا پسر خودش شده مثل داییش و مادرش ازش دفاع میکنه.
چند سالی میشه که خودمو ازشون کشیدم کنار و قاطی افکار پوسیدشون نمیشم .بخاطر همین که مثل اونا نیستم باهام لج افتادن و اذیتشون بیشتر شده که چرا کارا و رفتارام مثل اونا نیست.
زمانی که میخواستم انتخاب رشته دانشگاه کنم از روی سادگیم همه رمزامو داده بودم بهش و کارنامه هامو چک میکرد که مثلا تو درسام کمکم کنه. یه روز صبح از تو سایت سنجش وارد شد و یه رشته بیخود تو یجای پرت برام زد که مجبور شم انصراف بدم و یسال عقب بیفتم و دوباره کنکور بدم چون خودش سال دوم رفته بود دانشگاه و حسادت میکرد. منم خوندم و سال بعد مهندسی تهران قبول شدم.
اونروز بود که فهمیدم این ادم اصلا قابل اعتماد نیست و بخاطر خودش هرکسی رو زیر پا میندازه. ازون به بعد هیچ حرف و کار مهمی از زندگیم بهش نزدم و قایمش کردم. ادم پرخاشگر و عصبیه و دلیل این کاراشو خونواده و شرایط رفاهی زندگی میدونه که یه بخشش درسته ولی نه همش چون منم تو اون خونه بزرگ شدم و رشد کردم ولی ۱۸۰ درجه باهاش فرق میکنم و خیلی خیلی موفق ترم و همه فامیل اینو میگن.
سر هرچیز کوچکی میگرده داستان میسازه که فلانی این کارو کرد یا چرا این حرفو زد که دعوا درست کنه.نه تنها روی من بلکه روی پدرمادر خودش هم دست بلند میکنه و فحشای خیلی بدی میده بهمون که لایق بدکاره های خیابونم نیست.
تاجایی که یادمه تمام روزا و شبها تو خونه دعوا بوده و روز خوش ندیدیم.جوری که یک ساعت میره بیرون از خونه همه احساس ارامش پیدا میکنن. دنبال کار و زندگی هم نرفته .بیکاره شغل نداره بابام تو ۶۵ سالگی کار میکنه نون اینو بده با ۳۵ سال سن. ولی من از بعد دانشگام رفتم سرکار حقوق دارم ماشین خریدم دستم تو جیب خودمه همینا حسادتشو بیشتر کرده و هر حرفی بهم میبنده که منو پیش بقیه خراب کنه. برنامه ای هم برای آیندش نداره چون به قدر کافی ارث و خونه از بقیه بهش میرسه.
یه موقعی هم چیزی بشه و توهین کنه که دیگه من طاقت نیارم و جوابشو بدم بهم حمله میکنه انقدر میزنه تا یجات بشکنه کبود بشه خونریزی کنه.
یادمه سال اخر دانشگاه داشتم پایان نامه مینوشتم که سر اینکه گفتم چرا با نت خونه فیلم دانلود میکنی نمیذاری من تحقیق کنم سرعتم کم شده وبهش گفتم تو بیکاری موندی خونه بقیه رو اذیت کنی نذاری به کارشون برسن، بهم حمله کرد همه موهامو کند پرتم کرد وسط اتاق کلی فحش داد. منم با چشم گریون داشتم موهایی که دسته دسته درومده رو جمع میکردم و زخمای سرمو میدیدم. مامانم بهم گفت زبونت اخرسر کار دستت میده ینی مثل من ساکت باش توسری بخور حرف بشنو ولی چیزی نگو.چون کسی زورش به اون نمیرسه منو میکوبن.بابامم که مثل همیشه خنثی…
درسم تموم شد کار پیدا کردم سر اینکه کجا میره با کی میاد با کی حرف میزنه همکاراش کین. چند بار دعوا و کتک کاری کرد باهام و گوشیمو چندبار گرفت ازم . قفلشو باز میکرد حرفای منو با دوستام میخوند واسه مامانم تعریف میکرد. فکر کن حرفای دخترا به هم چیه که میشینی میخونی از توش یچیزی دربیاری. هر روز تهدید میکرد که صورتشو میسوزونم سرشو تو خواب میبرم و میرم دنبالش تعقیبش میکنم ابروشو میبرم و… شبا با ترس از مرگ میخوابیدم تا اینکه مجبور شدم برم خونه مادربزگم اونجا بمونم .اونم چون دست و پا نداشت مامانم اومد ازش مراقبت کنه به بهونه من و دوسال موندگار شدیم پیشش تا فوت کرد. ولی بازم دست از سر ما برنداشت. صبح میومد خونه مادربزرگم تا شب که بره بازم همون حرفا و کارارو میکرد چند بارم دست رو مادربزگش بلند کرد که چرا صدا و اذیت میکنی.خب اونم مریض بود دست خودش نبود.
بعد دوسال برگشتیم خونمون.رفتارش بهتر شد بخاطر این فاصله که افتاد اما اذیتای خودشو داره.عید شد و سر بحث کوچک به بابام حمله کرد و کتکاری شد و منم که نمیتونم جلوی ظلم واینستم قاطیشون شدم که از بابام دفاع کنم دوباره موهامو به باد دادم و فحش شنیدم اما جلوش وایسادم. مامانم هر موقع بخث میشه میگه چیزی نگو وگرنه میگیردت به باد کتک.انقدر که از اول این کارو کرده و کسی جلوشو نگرفته.
در سال ۱۳۹۹ با همکارم که یکسال ازم کوچکتره به قصد اشنایی دوست شدیم. بعد یکسال دوستی فهمیدیم که سر بیشتر مسائل با هم هم نظر هستیم و تفاهم داریم و به خانواده ها گفتیم که قصد ازدواج داریم. خانواه دوتامون سر یسری مسائل اولش مخالف بودن مثل اختلاف سنی و وضعیت مالی پسر و … که به مروز زمان و صحبت تا حدی کوتاه اومدن.اینو بگم که هردومون سطح متوسط مالی داریم و تحصیل کرده ایم و بقولی دستمون تو جیب خودمونه و میتونیم باهم از پس هزینه های زندگی بربیاییم. اما مشکلی که هست خانواده من هستن که انتظار خونه و ماشین تو این وضع اقتصادی دارن که برای پسر باشه که من سر این مورد خیلی باهاشون بحث کردم که سطح توقعشون پایین بیاد و میخوام یجوری خودمو از خونه دور کنم بذارم برم حتی اگه بشه برای همیشه. هیچی هم نمیخوام نه جهاز نه پول چون برادرم گفته حق ندارید چیزی بهش بدید یا براش خرج کنید وگرنه شب و روز براتون نمیذارم.
مشکل اصلی من برادرمه . خانوادم از ترس اینکه نمیذاره پای کسی به خونه باز بشه و ابروریزی و دعوا میکنه نمیذارن ازدواج کنم. مامانم میگه با این شرایط باید تا اخرعمر بمونی خونه. حتی با خواستگارم که چند بار زنگ زدن و رفتن محل کار بابام که ازش اجازه بگیرن بد رفتاری کردن و جواب سربالا داده که بذارن برن.همش بخاطر اینکه از پس برادرمبرنمیان و ازش میترسن.
شدم یه ادم روانی به ظاهر سالم که نمیخوام با کسی حرف بزنم گوشه گیر شدم. همش اهنگ غمگین گوش میدم دوس دارم گریه کنم حس سنگینی همه وجودمو گرفته میدونم افسردگی دارم ولی هیچ راهی پیدا نمیکنم.نه فامیل نه خانوادم هیچکس نتونسته کمکی به من بکنه که ازین شرایط زندگی و روحی بیرون بیام.هیچ چیزی خوشحالم نمیکنه فقط میخوام با کسی که تا الان به پام مونده ازدواج کنم که حالم بهتر بشه و از نو خودمو بسازم.
من موندم و مشکلات و اسیب های روانی که تو این سی سال دیدم و راهی جز فرار از خونه یا مرگ ندارم. هر روز به این فکر میکنم که اگر نتونم ازدواج کنم و از خونه برم باید خودمو بکشم شاید راحت شم.
هرکاری برای زندگی و ایندم میخوام بکنم یه سنگی میندازن و نه میارن. شدن تصمیم گیرنده زندگی من و دارن با ندونم کاری پوچش میکنن. الانم که مانع ازدواج ما شدن.
به هرکس که میشد اعتماد کنم گفتم و کمک خواستم تا با پدرو مادرم حرف بزنن یجوری راضی شن من ازدواج کنم ازین خونه برم از طرفی بچه نیستم که بقیه بخوان تصمیم بگیرن یا زندگیمو بدم دستشون خراب کنن. من دیگه رسیدم اخر خط . من از همه ارزوهای یه دختر که رسیدن روزخواستگاری و ازدواج و پوشیدن لباس عروسه گذشتم تا فقط خودمو نجات بدم و همه حرفایی که قراره تو اینده از خانواده شوهر بخاطر نداشتن خانواده خوب، بشنوم رو به جون خریدم که شاید بقیه عمرمو تو راحتی زندگی کنم.
نمیدونید چه دردیه که هر روز حرف توهین آمیز بشنوی و تحقیر بشی و با نگرانی و استرس از خونه بیرون بیای که قراره امروز چه اعصاب خردی جدیدی تو خونه درست بشه.هر بار تلفنت زنگ میخوره یا پیام میاد تن و بدنت بلرزه که مامانت پیام بده باز اینجوری گفت اینجوری کرد یا خونه رو بهم ریخته وسایلو شکسته. ولی ظاهرو حفظ کنی که در و همسایه و همکارات نفهمن چجوری داری زندگی میکنی. آخرم وقتی خودمو کشتم میگن خوشی زده بود زیر دلش یا حتما بی ابرو شده بود که خودشو کشت. دیگه نمیدونن چی بهت گذشته که این تصمیمو گرفتی.

امیدورام بتونید کمکم کنید.

سلام لطفا ازتون خواهش میکنم یکی که بتونه واقعا توانایی وقدرت اینو داشته باشه به من کمک کنه منو خانوادم از این مردابی که پدرمون برامون درست کرده دربیارید
هرروز دعوا هرروز کفر هرروز حرفای زشت آخه کدوم پدر حرفای خیلی زشت به دختر خودش میزنه نه پولی بهمون میده، نه چیزی میاره توخونه خودمون با کارگری کاری میکنیم واسه خرج خودمون
معتاد هرچی داره ونداره میده مواد میکشه کارم نمیکنه توقع داره ما همه برده های اون باشیم پول دربیاریم بده مواد بکشه
بخدا تنها دلیلی که تا الان تحمل کردم فقط بخاطر اینکه خودکشی گناه آرامشی نداریم خسته شدیم دیگه روانی شدیم از دست بابامون
اگه یکی باشه فقط واسه یه ماه بتونه اونو آروم کنه حداقلش اینه کمی کمتر اذیتمون کنه بخدا هرکاری میتونم بکنم واسه قدر دانی ازش