میتوانند در بیع نامه طوری بگنجانند که عقد قهرا و بدون اعلام اراده طرفین یا احدی از آن منفسخ محسوب و لذا تابع احکام شرط فعل قانون مدنی نشود؟
در یک معامله بیع، قید شده است که در صورت عدم پرداخت چک های ثمن در موعد مقرر معامله فسخ میشود. چک نیز در تاریخ مقرر تادیه نشد و لذا بایع در صدد استرداد مبیع به استناد شرط فاسخ فوق است. در نشستهای قضایی برخی این شرط را شرط نتیجه ( و انفساخ خود به خودی بیع ) و برخی نیز انرا شرط فعل و لذا رعایت احکام ان میدانند.
برای اجتناب از تاملات قضایی فوق و اجتناب از درخواست صدور حکم به انحلال قرارداد از سوی دادگاه و احکام قابل بار به شرط فعل ، ایا بایع و مشتری میتوانند اراده طرفین را نسبت به شرط انفساخ قراردادی فوق با تصریح به ماده ۱۰ قانون مدنی در بیع نامه طوری بگنجانند که عقد قهرا و بدون اعلام اراده طرفین یا احدی از آن منفسخ محسوب و لذا تابع احکام شرط فعل در مواد ۲۳۷ الی ۲۳۹ قانون مدنی نشود؟
