الزام به تمکینخانواده

عدم تمکین زوج

غالبا امروزه بر این باورند که وظیفه تمکین و انجام یکسری از وظایف مهم صرفا از ناحیه ی زوجه باید صورت گیرد و مرد که ریاست خانواده ( م ۱۱۰۵ ق.م) را بر عهده دارد از این قاعده مستثنی بوده و در این مورد وظیفه خاصی ندارد.

قطعا این پندار از اساس غلط بوده و نظر فقه امامیه و همچنین قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران بر خلاف این امر گواه است.

طبق ماده ۱۱۰۳ قانون مدنی که اشعار می دارد: «زن و شوهر مکلف به حسن معاشرت با یکدیگرند»؛ معلوم می گردد که زوج هم همچون زوجه در زندگی از وظایفی برخوردار بوده و در برابر همسر خود مکلف به حسن معاشرت است.

یعنی زوج باید متناسب با عرف با زوجه ی خود خوش رفتاری داشته و به وظایف خود از قبیل تعیین مسکن، معاضدت(کمک) در تشیید مبانی خانواده و تربیت اولاد (م ۱۱۰۴ ق.م) ، پرداخت نفقه، احترام، وفاداری به درستی جامه ی عمل بپوشاند.

گفتنی است که ضمانت اجرای عدم حسن معاشرت زوج در برابر همسر خود این می باشد که زوجه می تواند ابتدا الزام به حسن معاشرت او را از دادگاه خانواده خواسته و سپس در صورت استمرار بد اخلاقی او به طوری که زندگی غیر قابل تحمل گردد از حق طلاق استفاده نماید (م ۱۱۳۰ ق.م).

پس با این تفاسیر روشن می گردد، زوج هم می تواند ناشزه محسوب شده و به عنوان یک نافرمان از عدم انجام مسؤولیت های اخلاقی و قانونی شناخته شود.

بدیهی است که در امور خانواده قانون آخرین مرجع حل مشکلات است و قبل از آن روابط انسانی و اخلاقی مقدم می باشد و عقلانی نیست که پس از رخ داد هر حادثه و اتفاق ناخوشایندی سریعا بدنبال حل و فصل آن از طریق حقوق و قانون بود.

میانگین امتیازات ۵ از ۵
از مجموع ۱ رای

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا